นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์อ่านที่ดียิ่งขึ้น
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
หมวดเนท...สะเด็ดน้ำ (ตัวอย่างบางตอน)
วรรณกรรมนี้เขียนเพื่อสดุดีวีรกรรมของหมวดเนท รท.ชัยสิทธิ์ เตชะสว่างวงศ์ และเหล่าทหารหาญที่สละชีพเป็นราชพลี
ผู้เข้าชมรวม
590
ผู้เข้าชมเดือนนี้
1
ผู้เข้าชมรวม
590
หมวด : เกร็ดประวัติศาสตร์
อัปเดตล่าสุด : 15 พ.ค. 56 / 09:29 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้น
รู้นะ! หลายคนอยากรู้ว่าผมเสียชีวิตอย่างไร เสี้ยววินาทีที่ตูมขึ้นมา ภวังค์ผมเป็นเช่นไร จิตผมอยู่ที่ไหนหรือฝากไว้กับใคร อย่าไปรู้เลย นั่นไม่ใช่สาระ หากเป็นเรื่องเจ้ากรรมนายเวรของผมเอง ที่ผมพร้อมให้ “เหมายกเข่ง” ไปในคราวเดียวกัน เพื่อไม่ต้องตา...มมาฝากถอนกันอีก มาฟังช่วงที่ผมยังมีชีวิตอยู่ร่วมกับพวกท่านบนโลกใบนี้ดีกว่า สนุกกว่ามากมาย ไม่อยากรู้รึว่าผมประพฤติปฏิบัติตัวเช่นไร กว่าจะมาถึงจุดนี้ได้ ตายายแม่ป้าน้าอาของผม พวกเขาแนะนำอบรมสั่งสอนผมอย่างไร เหนื่อยไหมที่ต้องเลี้ยงดูเด็กแก่นแสนซนเช่นผม ผมเคยแกล้งใครหรือใครเคยแกล้งผมไหม ชีวิตที่อยู่กับเพื่อนนักเรียนอนุบาลยันนายร้อย ผมเคยสร้างวีรกรรมอะไรไว้กับเพื่อนๆคนไหนมั่ง ผมเคยหักอกใครหรือมีสาวใดคนไหนหักอกผมบ้าง ก่อนที่ผมจะมอบใจกายให้กับเมย์ ผู้หญิงคนเดียวที่อยู่กลางใจผมตลอดเวลาจนลมหายใจสายสุดท้าย (หลายคนฉงนว่า อ้าว แล้วแม่ผมล่ะ แม่ผมอยู่ไปทั่วทุกอณูใจกายสายเลือดของผมอยู่แล้ว แม่คือผม ผมคือแม่) แน่นอนผมก็เด็กหนุ่มคนหนึ่ง มีบ้างที่จะสนุกคะนองไปตามแต่ละช่วงของวัย ผิดพลาดก็มีอยู่ แต่แก่นชีวิตผมก็มีนะ...ขอบอก แม้จะไม่ครบ 28 ปีเต็มที่ได้เกียรติอยู่ร่วมโลกกับพวกท่าน แต่ก็มั่นใจว่าผมได้กระทำทุกอย่างจน “สะเด็ดน้ำ” แล้ว...ผม หมวดเนทครับ
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
เรื่อเล่า่อไปนี้ ไ้มาาเ้าโรเรื่อ
นอ.ัยสิทธิ์ เะสว่าวศ์
หมวเนท...สะเ็น้ำอนที่ ๑
่าย....บาเาะ นราธิวาส
13.41 วันันทร์ที่ 22 เมษายน 2556...
“ู้มาไ้็โอเแล้ว ิน้าว่อนเถอะ วุ่นวายมาั้แ่เ้าไม่ใ่หรือ”
น้ำเสียาปลายสายฝั่โน้นสะท้อนให้เห็นถึวามห่วใย แ่ผมอยาให้มันเสร็ๆ ไป่อน เรื่อินเรื่อนอน เรื่อิ๊บๆ ผมะรู้สึรำาใมาหาานยั้าาอน้าวอยู่ในปา
“็หลายุอยู่ หมู่นี้พววารายวันเลย...แ่เี๋ยวทำให้เสร็สะเ็น้ำไปเลยีว่า ถึะิน้าวไ้อร่อย” ำอบอผมทำให้ปลายสายนิ่ไป เธอเ้าในิสัยผมี ่อนะอบลับ
“อืม...ั้น็ระวััว้วยนะ เป็นห่วมามาย”
“้า ไ็อย่าแอบมีิ๊ล่ะ รันะ ุ๊บๆ”
ผมหยอเธอ ทั้ที่รู้อยู่แ่ใว่าเรื่อิ๊ับเธอนั้นไม่มีทาเป็นไปไ้เลย นี่ถ้าหารู้ว่าอะไระเิึ้นับผมในอีไม่ี่นาที้าหน้า ผมะไม่พูเ่นนั้นเ็า เพราะอะไรน่ะหรือ? ็เพราะผมเป็นห่วเธอมา อยาะบอับเธอว่า...
“ไม่้อห่วหรอ หาไม่มีเ้าแล้ว ็อให้เ้มแ็ ูแลัวเอให้ี อย่าทุ์โศมานั ร้อไห้ไ้ แ่ห้ามเินหนึ่เือน ิถึไ้ ็อย่าเินหนึ่ปี ืนหนึ่ห้ามหลั่น้ำาเินสิบมิลลิลิร ห้ามมีิ๊ แ่อนุาให้หาแฟนใหม่ไ้ เมย์ยัเ็ อย่าทิ้วามสุทั้ีวิที่เหลือมาผูโยอยู่ับอีที่ร่วมสร้าสมันมาเลย เ้าเป็นอีไปแล้ว สบายไปแล้ว ำแ่สิ่ีๆ อเราทัู้่ไว้็พอ เมย์มีวามสุ เ้า็ะมีวามสุ้วย และะหมห่วในที่สุนะ”
ภวั์ผมร่อเ่นนั้น ผมอยู่ในห้วำนึ ใ่ออยู่ับารปลอบโยนเธอ ยันึว่าทำไม้อิเ่นนั้น และทำไมไม่บอับเธอไป่อน แ่้วยวามรับผิอบ ผม็ไ้แ่้มหน้า้มาทำาน่อ...แะรอยนิ้วมือบนไอ้้อนมัุรา มันยันอนแอ้แม้อยู่รหน้าโยมีลูทีมสอสามนอผมำลัพลิหน้าหลัเหมือนำลัปะแป้ให้ทารอยู่
“หมวรับ เราไปิน้าวัน่อนเถอะ นี่็บ่ายสอแล้ว”
่าเทียนที่นั่อยู่แถวหลัถัไปไม่ห่านัทัึ้น ทำท่าลูบท้อไปมา พวเราัวรระเบิปิ๊นิเสร็แล้ว หิ้วไอ้วายร้ายเ้ามาที่่ายเพื่อรวูลายนิ้วมือ
“วนเสร็แล้ว ไว้รอไปินพร้อมะ.....” ไม่สิ้นเสียอผมที่หันไปอบ่าเทียน
ูม!!!
เสียไอ้ทารมัุราแผ้อำรามามหลั เสี่ยสนั่นหวั่นไหว แรอัระเบินา 25 ิโลรัมระายทั่วแผ่นหลัอผม าไปทั้ัว ลิ่นเม่านรอวลลบพุ่เ้าในโพรมู วันำโมเ็มห้อฟุ้ระายออไปเือบะเ็ม่าย ไม่นานนัทุอย่าสบล เสียเอะอะามมา
“เฮ้ย...! ไอ้เี่ยเอ้ยย... แม่วาวรหัวล้านนันไว้!!”
“เรียรถพยาบาลเร็ว”
เสียใรหลายนเอะอะโวยวายอยู่้าหูผม ไม่นานนัผม็ถูหามึ้นเปล มุ่สู่โรพยาบาลนราธิวาส านั้นผม็ไม่รู้ะารรมลูน้อร่วมทีมอีเลย ผมเป็นห่วพวเามา ไม่สิ นาะาอัวผมเอ ผม็ยัไม่อาำหนล่วรู้ไ้
“เนท มึ้อเ้มแ็นะ ห้ามทิ้พวูไป่อนนะ...โธ่ไอ้เนท มึ มึ...”
ผมำไ้ว่าเป็นเสียอ ไอ้หนึ่...เรือโท... หน่วยนาวิโยธิน ผมพยายามะอ้าปาบอับมัน
...ไอ้หนึ่ ไอ้ห่...ทุบอูเบาๆ หน่อยสิวะ เ็บนะโว้ย...
าย่มไอ้หนึ่เปลี่ยนมาใ้ำปั้นหนาหนัทุบลบนออผม มันหลับหูหลับาทุบไม่ยั้หวันวหัวใให้ผมมีโอาสรู้สึัวสนออบับมัน วามาาปลายาเริ่มพล่านึ้นถึหน้าอ ผม็เลยปล่อยให้ไอ้หนึ่ทุบ่อไปามสบาย เพราะไม่รู้สึเ็บอีแล้ว วาบำนึโนึ้น เป็นน้ำาอผมที่เริ่มย้อนเ้าไป้าใน ัเื้อไฟทีุ่เปลวำนึให้ลุโน
...เนทไม่ไหวแล้ว หม่าม้า ไว้เนทไปทแทนุเอาาิหน้านะ าินี้เนทไ้มอบีวิให้ับาิไปแล้ว ีวิไม่ไ้เป็นอเนทั้แ่ัสินใเป็นทหารแล้ว าิหน้าสัาะไม่เป็นทหาร เนทะไม่ทำร้ายิใอม้าอีแล้ว…
“เมย์...ูแลัวเอให้ี ลา่อนนะ…”
“...อย่าลืมไปเอาประัน้วย และั๋วาลับบ้านวันที่ 9 เือนหน้า ไม่รู้ะเลมืนไ้ไหม ลอไปุยะเานะ เาน่าะยอม ็เ้าายเพื่อาิทั้ที หยวนๆ หน่อย บอเาามนี้ละัน”
ผมำนึ เสียร้อโหยหวนเหมือนหมาโนนายทิ้อไอ้หนึ่ยัระทบโสประสาทลอเวลา
“ไอ้เนท โธ่...มึไม่ไหวแล้วใ่ไหมวะ ไอ้เพื่อนยา เาะลมหายใไว้นะมึะเ้าะออ มึเาะไว้ ไปให้มีสิ ำไ้ไหมที่พวเราถูสอนมา มโนั้ไว้ยอสวรร์ แล้วเอันใหม่าิหน้านะเพื่อน มึ้อสัานะ ว่าะรอูอยู่ที่นั่น รอูนะไอ้เนท ฮือๆๆ”
ใ่สิ! พวเราทหารไ้ถูฝึำหนถอวิาเอาไว้ล่วหน้า ในราวำเป็น ไอ้หนึ่ทำให้ผมระลึไ้ ผมเริ่มรวบรวมสิรับรู้....
เสียวิ้ๆ ่อยๆ แผ่วเบา ่อนสิะวูบล ภาพ่าๆ ปราในสมออผม... แม่ พ่อ เมย์ า ยาย เ๋ แสมป์ และอีหลายน รวมถึเพื่อน ลูน้อเ้านาย ทุนเหมือนมายืนเรียหน้าระานเบื้อหน้า เหุาร์่าๆ ในอีวนย้อนลับมา เหมือนำลันั่มภาพยน์...
.......
"หิหรือายะ"
“...หิ่ะ”
ผมไ้ยินพยาบาลพูับผู้หินที่ถามึ้น เธอนนั้นเป็นเ้าออู่อบอุ่นที่ผมเพิ่โผล่ออมาูโลภายนอไม่นานนั ผมเรียเธอว่า "หม่าม้า" ั้แ่นั้นมา
"ผมผู้ายนะ !" ผมะโนบอหล่อน พร้อมเบ่น้อายอผมให้หล่อนไ้เห็นระ่าา
"ูสิเ็ร้อให่เลย สสัยะหิว”
ีวามไปนั่น ผมะโนเพราะ้อารบอว่าผมเป็นผู้าย่าหาเล่า ำปีอามไม่เห็นันรึ?
"แ่เอ๋ ผู้ายนี่นา แหม แอบเหน็บไว้้วยนะเนี่ย ยินี้วยนะะุแม่ เ็ผู้าย่ะ"
หลัาเ็เนื้อัวให้ผมเสร็ หล่อน็ส่ผมสู่อ้อมออันอบอุ่นอหม่าม้า ผมรู้สึไ้ว่าน้ำาแห่ปิิอเธอ้อัวผม ผมเยหน้า้อมอผู้หินที่เป็นแม่และผมเพิ่มาเป็นลู...่าสสวยเหลือเิน
ผลงานอื่นๆ ของ คบเพลิง สราญ ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ คบเพลิง สราญ
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น